Breien

Breien? Dat is toch voor oude vrouwtjes, met een knotje in hun haar en een kat op schoot? Die maken toch van die suffe sokken die ze dan met Kerst weggeven aan vrienden en familie? Ohja en dan heb je nog die oude hippies...die blijven natuurlijk altijd vrolijk doorbreien.

Dit is toch vaak nog het beeld dat de meeste mensen bij breien (en haken) hebben. Wie regelmatig het net afspeurt weet wel beter. Het oubollige imago dat rondom breien hangt is allang verdwenen. Mensen over de hele wereld maken de mooiste creaties. Van leuke kleine knuffeltjes die je als cadeautjes weg kunt geven, tot de hipste truien. Alles kan je zelf maken, als je het maar wilt. Sinds kort ben ook ik ingewijd in de wereld van het haken en breien. Natuurlijk had ik vroeger wel eens een poging gedaan om eem sjaaltje voor mijn knuffelbeer te breien. Dat leverde een langwerpig geel lapje op met allemaal gaten er in. Ondertussen heb ik al een paar dingen gemaakt. Die kun je zien op mijn Ravelry account: http://www.ravelry.com/people/Baloeba

Dat breien steeds meer het oma-imago begint te verliesen bewijst dit stukje maar weer:

25 januari stond deze column van Jan Wierenga in het Dagblad van het Noorden:

Breien schijnt weer in de mode te zijn. Allerwegen wordt met nieuw elan naar de pennen gegrepen. Zien wij hier het begin van een belangrijjke maatschappelijke ontwikkeling? Helemaal zeker weet ik dat niet, maar wel, dat afgelopen kerst in mijn eigen familie ineens vier generaties vrouwen tussen ruwweg 8 en 80, zaten te breien dat het een aard had. Weliswaar met de aller dikste pennen die er te koop zijn en ook met zeer dikke wol en zonder ingewikkelde patronen, zodat het werk lekker opschoot, maar toch: daar zaten ze, de vrouwen van onze familie, elkaar technieken te leren als één recht, één averecht. Vroeger namen de vrouwen een breiwerkje mee, als ze op visite gingen. Hun handen, het werken nimmer moe, hielden slechts pauze als er een kopje koffie genuttigd moest worden, of een glaasje cocktailvruchten uit blik. Ondertussen rookten de manlui dikke bolknakken van Hofnar, Willem II of Ritmeester, en dronken zij heldere borrels met suiker. Zou dit vredige tafereel binnenkort weer overal ingeburgerd raken, afgezien wellicht van de bolknakken, en soms eens onderbroken door een mobiel telefoontje dat afgaat? met op de achtergrond een zacht muziekje uit de iPod? Ik hoop het wel. Want overal waar een werkje op de pennen staat, heerst louter vrede. Daar krijgen we een betere wereld van.